Historia kościoła

Historia rozpoczyna się wraz z raportem proboszcza Kobylnickiego kościoła Ignacego Rosołowskiego skierowanego do Wileńskiego Rzymsko-katolickiego Duchowego Konsystorium (w czasy Imperium Rosyjskiej to wydział ds. wyznań) z dnia 29 czerwca 1895 roku, w którym wnioskuje o pozwolenie na budowę nowego kościoła z kamienia:

„… zamiast istniejącego drewnianego zgniłego i starego …”

W roku 1897 wmurowano kamień węgielny nowej świątyni, której fundament której został poświęcony w dniu 2 września 1897.

26 lutego 1898 r. Ks. Pr. Ignacy Rosołowski pisze nowy raport do Wileńskiej Rzymsko-katolickiej Duchowej Konsystorzji, z nowym planem i kosztorysem:

”… projekt nowego kościoła zestawiony z brukowanego kamienia i bez sklepień. Przecież planowano wytworzyć budowę z cegły i sklepieniami … „

2 sierpnia 1899 roku plan budowy murowanego kościoła został zatwierdzony.

Jak można zauważyć na oryginalnym projekcie, świątynia miała wyglądać inaczej, ale także miała być zbudowana nowa dzwonnica, z zegarem.

4 sierpnia 1901 budowa została zakończona z wyjątkiem dekoracji wnętrz. 9 września 1901 roku kościół został wyświęcony przez ks. proboszcza Ignacego Rosołowskiego za zgodą biskupa wileńskiego Stefana Aleksandra Zwierowicza.

25 lipca 1904 kościół konsekrowany przez biskupa Edwarda Barona de Ropp.

Był to pierwszy murowany kościół, który został zbudowany w miasteczku Kobylnik w jego prawie 500-letniej historii. Ponadto, była to pierwsza świątynia zbudowana w diecezji wileńskiej na początkach XX wieku.

Kościół jest zbudowany z czerwonej cegły na fundamencie z bloków granitowych.

Obecnie kościół ma pięć ołtarzy.

Ołtarz główny:

Ołtarz główny został zbudowany w 1912 roku. Jego fundatorką była Maria Przewłocka. W ołtarzu wciąż pozostaje obraz Matki Boskiej (zwaną Anielskiej – wspomnienie 2 sierpnia).

W prawym rogu obrazu są umieszczone napisy w języku łacińskim: “Quarto Renovatum A.D. 1957. A.D.1902 Tertio renovato. Secundario De novo renovatus anno 1736 per Stanislaum Dzianksza” [napisy mówią o konserwacjach obrazu: 1736, 1902 i 1957]. W opisie kościoła jest odnotowane, że konserwacja obrazu w 1902 roku była wykonana przez Bronisława Kamińskiego z Wilna.

Ołtarze w nawach bocznych:

• po lewej stronie – św. Andrzeja apostoła w neogotyckim stylu, wybudowany w 1906 roku, z dębu, obraz św. Andrzeja Apostoła namalowany w 1903 przez Bronisława Kamińskiego z Wilna.

• po lewej stronie – św. Antoniego, w neogotyckim stylu:

• po prawej stronie – Św. Rocha, w neogotyckim stylu, wybudowany w 1906 roku, z dębu, obraz Św. Rocha namalowany w 1907 przez Bronisława Kamińskiego z Wilna.

• po prawej stronie – obraz Jezusa Miłosiernego, 2011 roku, i ołtarz z relikwiami Św. Jana Pawła II.

W 1902 roku w Wilnie powstała ambona w stylu neogotyckim, z dębu. Wykonano wówczas również dębowe ławki.

Z witraży do naszych czasów przetrwały tylko fragmenty: koło ołtarza głównego i ołtarza św Andrzeja.

Z opisu kościoła w 1914 roku, możemy dowiedzieć się, jak wyglądały okna i witraże w kościele:

„Okien w całym budynku 21, wszystkie w żelaznych ramach i ołowianych szprosach: 10 wielkich okien witraży, w prezbiterium 2 okna z obrazami w jednym oknie św. Antoniego, a w drugim św. Rocha, 8 okien z czerwonymi krzyżami i kolorową girlandą w około. Na chórze z kolorowanego szkła okrągłe w cementowej oprawie, na chórze 2 i nad zakrystiami 2 z białego szkła w żelaznej ramie, pod chórami 2 i w zakrystyj 2 z białego szkła w żelaznej ramie. Wysokie 8 okien mają lufciki. Na lufcie 2 okna z białego szkła w żelaznej ramie z lufcikami. Po lewej stronie wszystkie wybite w skutek pęknięcia pocisku a reszta uszkodzone.”

Na podstawie tego opisu możemy przeprowadzić rekonstrukcję widoku okien z czerwonymi krzyżami:

Ze starych budynków kościelnych do naszych czasów została tylko dzwonnica. Konserwowana w 1995 roku, w połowie 2000 roku i 2019 roku.

Losy świątyni był smutny – kościół został zamknięty w okresie powojennym. Po II wojnie światowej sowieckie władze próbowali zamknąć kościół, ale parafianie bronili Dom Boży przed zniszczeniem. Najtrudniejsze były lata 50-te. Komunistyczne władze, starając się zniszczyć wiarę, wtrąciły do więzienia proboszcza parafii ks. Piotra Wasiucionka (1908-1978), później został on zesłany do Kazachstanu. Choć parafia pozostała bez duszpasterza, ludzie modlili się w świątyni, a nabożeństwa odbywały się bez księdza.

Później, komunistyczne władze odebrali klucze do świątyni. Po tej akcji parafianie zaczęli odprawiać Drogę Krzyżową wokół kościoła. Zbierało się tak wiele osób, że ich śpiew było słychać w odległości dwóch kilometrów. Nocą parafianie nie spali aby pilnować kościół przed podpaleniem.

W końcu zgoda na pracę kapłana została udzielona. Początkowo od czasu do czasu, a później regularnie zaczął przyjeżdżać ks. Lucjan Pawlik z Zadoroża.

Od 1989 roku w parafii służą Karmelici Bosi.

* Wyrażamy wdzięczność za pomoc w tłumaczeniu strony Piotrowi Andrzejewskiemu z Gdyni